W starożytności zielone dachy składały się z konstrukcji przypominających jaskinie lub dachów darniowych pokrytych ziemią i roślinami powszechnie używanymi w rolnictwie, do celów mieszkalnych i obrzędowych. Te wczesne schronienia zapewniały ochronę przed żywiołami, dobrą izolację w miesiącach zimowych i chłodną lokalizację latem. Niestety dla nowoczesnych udogodnień nie były one ani wodoodporne, ani nie było żadnego systemu, który chroniłby przed niechcianą dziką zwierzyną.

Nowoczesna technologia zielonego dachu rozpoczął się na początku lat siedemdziesiątych w Niemczech, kiedy pierwszy zielone systemy dachowe zostały opracowane i wprowadzone na rynek na dużą skalę. W przeciwieństwie do dawnych "zielonych dachów" to pierwsze podejście oferowało niezawodną technologię, która zapewniała zaawansowane nawadnianie i ochronę przed wnikaniem korzeni ogrody na dachu.

Drugim dużym krokiem było rozwinięcie rozległych zielonych dachów pod koniec lat osiemdziesiątych. Celem było stworzenie lżejszych i tańszych systemów, które można by zastosować na dużych płaskich dachach. Główną motywacją dla rozległych zielonych dachów było przywrócenie charakteru i ochrona membran dachowych przed czynnikami i wahaniami temperatury.

Ponieważ rozległe zielone dachy stały się podmiotami badań naukowych, dodatkowe korzyści zaczęły nabierać znaczenia. Dzisiaj korzyści ekologiczne, takie jak zmniejszone zużycie energii do ogrzewania i chłodzenia, retencja wód opadowych, łagodzenie gorąca wyspy to główne powody rosnącej popularności zielonych dachów. Inne korzyści obejmują odbudowa siedlisk, filtracja kwaśnych deszczy i zanieczyszczeń powietrza, redukcja zanieczyszczenia hałasemi efekty terapeutyczne znalezione w obecności natury.